Ήταν 20 Μαρτίου 1994, λίγο μετά τις 10 το βράδυ, οπόταν ο Θεόφιλος Γεωργιάδης κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, έχοντας σταθμεύσει έξω από την οικεία του στην οδό Θουκυδίδου της Αγλατζιάς. Μόλις κατέβηκε απ’ το αυτοκίνητό του πυροβολήθηκε εκ του συστάδην 5 φορές με πιστόλι 9mm. Ο Θεόφιλος έπεσε νεκρός.
Οι υποψίες όλων όσοι γνώριζαν τον Θεόφιλο στράφηκαν στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Οι πληρωμένοι πράκτορές του τουρκικού παρακράτους έβγαλαν από τη μέση έναν ορκισμένο εχθρό τους. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης υπήρξε ένας σπουδαίος αγωνιστής της ελληνο-κουρδικής συμμαχίας, απώτερος σκοπός της οποίας ήταν ο κοινός αντιτουρκικός αντικατοχικός και εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Ο Θεόφιλος υπήρξε γνήσιο τέκνο της δόξας του Προμηθεϊκού Γένους των Ελλήνων Πολεμιστών – Ελευθερωτών. Γεννημένος στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957 στο χωριό Ευρύχου της Κύπρου. Ήταν το τρίτο κατά σειρά τέκνο του Χαράλαμπου (Πάμπου) και της Έλλης Γεωργιάδη και ο μοναδικός γιός ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά της οικογενείας. Ο Θεόφιλος μεγάλωσε στο ζεστό περιβάλλον μιας οικογένειας ένθερμων Ελλήνων πατριωτών της Κύπρου και γαλουχήθηκε με τα νάματα και τα ιδανικά της Φιλοπατρίας και της Ελευθερίας. Ο πατέρας του Ήρωα, Χαράλαμπος (Πάμπος) Γεωργιάδης, μια σεπτή ελληνική μορφή, σχεδόν βγαλμένη, θαρρείς, μέσα από τα έπη του Ομήρου, ήταν αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. και πολέμησε ενάντια στην τούρκικη ανταρσία στην Κύπρο, το 1963. Τα υπέροχα ιδανικά που ο ήρωας Θεόφιλος Γεωργιάδης ενσάρκωσε και σφράγισε με τη θυσία και το αίμα του, γεννήθηκαν μέσα σε αυτό ακριβώς το πατριωτικό οικογενειακό περιβάλλον.
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν μια ανατριχιαστική εθνική καταστροφή και ένα ασύλληπτης έκτασης έγκλημα εθνοκτονίας κατά του γίγαντα Ελληνισμού και της ανθρωπότητας. Σχολιάζοντας αργότερα, το 1992, την σκιαγραφούμενη από τις συμφωνίες Μακαρίου – Ντενκτάς (1977) “λύση” του Κυπριακού, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είχε γράψει τα εξής: “Πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων ( 83 Ελλαδίτες) στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής!”
Κρίνοντας -πάντοτε- εξ ιδίων τα αλλότρια, η Άγκυρα κατηγορούσε και κατηγορεί ως και σήμερα την Αθήνα και τη Λευκωσία για “υπόθαλψη και ενίσχυση” της, δήθεν, “τρομοκρατίας του ΡΚΚ”, όπως ανέκαθεν χαρακτήριζε τον κουρδικό αγώνα και όχι μόνο. Κι όλα αυτά ενώ είναι πασίγνωστο ότι η Τουρκία έχει υποστηρικτική γραμμή μέσω πρακτόρων που δρουν ανενόχλητοι πέριξ της πλατείας Εξαρχείων, απολαμβάνοντας πολιτική ασυλία για τις τρομοκρατικές και λοιπές άλλες ενέργειές τους. Όπως επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν συλληφθεί άτομα τουρκικής καταγωγής να δρουν συντονισμένα από κοινού με τους ημεδαπούς κουκουλοφόρους του ελλαδιστάν, προκαλώντας εμπρησμούς και άλλα επεισόδια σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.
Όμως...“Τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες και η ελευθερία δίχως αίμα”
Με το σύνθημα αυτό χαραγμένο στην καρδιά έφυγε απ' αυτόν τον κόσμο ο εθνομάρτυρας Θεόφιλος Γεωργιάδης που αγωνίστηκε σ' όλη του την ζωή για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Θυσιάστηκε στο βωμό δύο διαχρονικών πανανθρώπινων αξιών για τις οποίες αν μη τι άλλο αξίζει να δώσει κανείς ό,τι πολυτιμότερο έχει. Τη ζωή του. Ο ίδιος όντας γόνος προσφυγικής οικογένειας από τα κατεχόμενα της Λευκωσίας δεν θα μπορούσε να φανεί ασυνεπής στο όραμα της επιστροφής του στις πατρογονικές εστίες της οικογένειάς του, κάτι που δεν έσβησε ποτέ μέσα του. Μετά την τέλεση της στρατιωτικής του θητείας, ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές πάνω στις πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο πανεπιστήμιο και έμαθε την τουρκική γλώσσα. Ο Θεόφιλος επικεντρώθηκε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, όντας συγχρόνως πιστός στο όραμα της Ε.Ο.Κ.Α για την λευτεριά και την ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα.
Η διεθνής εθνικοεπαναστατική δράση του Θεόφιλου Γεωργιάδη είχε προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην Τουρκία, με αποτέλεσμα η τουρκική μυστική υπηρεσία ΜΙΤ να θέσει τον Έλληνα αγωνιστή στο στόχαστρό της. Λεπτομέρειες που αφορούν τους εκτελεστές του σπουδαίου αυτού Έλληνα δεν θα αναφερθούν επί του παρόντος. Αξίζει να σημειωθεί πως τόσο οι δολοφόνοι του, όπως και αντίστοιχα εκείνοι των εξίσου εθνομαρτύρων Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού δεν συνελήφθησαν ποτέ. Η δολοφονία του υποστηρικτή του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, είναι συνυφασμένη με δύο, σημειολογικά δεδομένα τα οποία είναι ικανά, ώστε να ερμηνεύουν την σκοπούμενη δολοφονική ενέργεια της ΜΙΤ:
α) Η δολοφονία του Γεωργιάδη πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της παραμονής στην Κύπρο του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας της Ελλάδος Γεράσιμου Αρσένη, οποίος είχε επισκεφτεί επίσημα το μαρτυρικό Νησί με σκοπό την προώθηση του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού χώρου.
β) Η δολοφονία του Γεωργιάδη σημειώθηκε την παραμονή της πιο σημαντικής κουρδικής εορτής, της γνωστής Νεβρόζ, η οποία ταυτίστηκε κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες με την Κουρδική εξέγερση κατά του Τουρκικού κράτους. Είναι κοινώς παραδεκτό πλέον και δεν επιδέχεται οιασδήποτε αμφισβητήσεως πως η Τουρκία και το βαθύ κεμαλικό παρακράτος της με τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη επεδίωξε τότε να στείλει δύο σαφή μηνύματα προς την Ελληνική πλευρά.
Κατά πρώτον, ότι θ’ αντιδράσει δυναμικά στο ζήτημα της ενίσχυσης της άμυνας της Κύπρου μέσω του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και, κατά δεύτερον, ότι θα χτυπήσει οποιονδήποτε θα τολμούσε να παράσχει σημαντική βοήθεια προς το Κουρδικό κίνημα.
Με την εισαγωγή της μεθόδου της δολοφονίας ως μέσου άσκησης πολιτικής στην Κύπρο, πρακτική που παραδοσιακά, η Τουρκία, χρησιμοποιεί στο εσωτερικό της, ενίσχυσε την ασύμμετρη ψυχολογική και όχι μόνο βία που ασκεί στο νησί μετά την μακάβρια εισβολή του 1974. Στην μακρά προοπτική, αυτό φαίνεται να ήταν το μεγάλο κέρδος που απεκόμισε η ΜΙΤ με τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη. Ό,τι περαιτέρω κι αν κοινοποιηθεί για τη ζωή του αγωνιστή ή θ’ αφορά στην δολοφονία του, δεν θα επουλώσει τα τραύματα στην ψυχή κανενός σε σχέση με το χαμό ενός νέου και άξιου ανθρώπου που έδωσε τη ζωή του για τον σημαντικότερο αγώνα που μπορεί να διεξάγει ένας λευκός άνθρωπος και δη ένας Έλληνας. Αυτόν του αντάρτικου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος.
Η σύντομη αυτή αναφορά μας στον Θεόφιλο γίνεται για τον εξής λόγο. Ο Θεόφιλος αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα σύγχρονου αγωνιστή που υπερκέρασε τα όποια εμπόδια του τέθηκαν και προχώρησε μέχρι το τέλος, μαχόμενος για όλα όσα πίστευε από πολύ νεαρή ηλικία. Το πέτυχε έστω ακούσια. Να φτερουγίσει για την αιώνια ζωή, τολμώντας την αρετή, κερδίζοντας την αθανασία.
Σύντροφοι Εθνικιστές και συντρόφισσες Εθνικίστριες σε σας απευθυνόμαστε,
Έναν σκοπό έχουμε σ’ αυτή τη ζωή. Να αξιώσουμε ότι ανήκουμε στο ελληνικό έθνος. Γιατί μονάχα εκεί ανήκουμε. Σε κανέναν άλλον. Η θυσία που πρέπει να κάνει ο καθένας από σας αυτό τον σκοπό έχει. Δεν θα λιγοψυχήσουμε ποτέ στις αντιξοότητες που θα σταθούν ως Σειρήνες αποπλανητικές στο δρόμο μας. Να περατώσουμε το όραμα των προκατόχων μας. Να μεγαλώσουμε αυτή την πατρίδα, κόντρα σε κάθε υποτακτικό και κόντρα σε κάθε συμβιβασμένο ραγιά.
Ο Θεόφιλος αποτελεί τρανό παράδειγμα αφοσίωσης στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Έσπασε όλα τα φράγματα και έπαιξε τη ζωή του κορώνα ή γράμματα. Κι αν “έχασε” πρόσκαιρα; Κέρδισε για πάντα. Γιατί; Στον ιερό τον αγώνα για την πατρίδα δεν χάνεις ποτέ. Είμαστε καταδικασμένοι να μην χάσουμε ποτέ και γι’ αυτό θα πολεμάμε για πάντα σε οποιοδήποτε έδαφος, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
